I hate about you (ฉันเกลียดทุกอย่างที่เป็นคุณ)

ชายวัยกลางคนในชุดพนักงานบริษัทเดินถือการ์ดสีขาวสะอาดที่มีเพียงตัวอักษรสีทองอักขระเขียนไว้อย่างเรียบง่าย


“คุณโกเมนครับ นี่ครับ คุณพ่อฝากมาให้ “

 
เขาผู้นั้นยื่นการ์ดใบดังกล่าวให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งหันหลังมองดู รูปภาพครอบครัวที่แปะอยู่บนผนังห้อง หลังเก้าอี้ทำงาน ตัวใหญ่ของเขา
 ห้องส่วนตัวที่อยู่บนตึกชั้น22 หรือเรียกได้ว่าชั้นสูงที่สุดก็ว่าได้ แน่นอนว่าห้องทำงานบนสุดของตึกแห่งนี้เป็นของใครไปไม่ได้นอกจากประธานบริษัท
 บริษัทกระเป๋าแบรนด์เนมไทยดังไกลถึงระดับโลกอย่างPANTAI การบุกตีตลาดของบริษัทกำลังไปได้สวย กำไรที่ว่าเยอะ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย
 
โกเมน พิทัก์ไพศาล ลูกชายคนเดียวของตระกูลพิทักษ์ไพศาล เขาคือหนุ่มธุรกิจไฟแรงน่าใหม่ที่กุมอำนาจบริษัทอยู่ในตอนนี้

กลเม็ดต่างๆในการทำธุรกิจไม่เคยเป็นลองใคร  ใครต่างยกให้เขาเป็นเหมือนบอสใหญ่ทั้งๆที่เพิ่งมารับตำแหน่งได้ไม่ถึงปี หลายคนอาจจะคาดเดาในตัวเขาว่าเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย มีความเป็นผู้นำสูงจนน่าเกรงขาม แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่า  ผู้ชายคนนี้แอบแฝงไปด้วยความเอาแต่ใจ และ หยิ่งยโสเป็นที่สุด อาจเป็นเพราะเขาคือลูกชายคนเดียวของตระกูลใหญ่
จึงถูกเลี้ยงดูมาแบบเห็นศักดิ์ศรีคือสิ่งสำคัญ ดังนั้นจึงไม่มีสักครั้งที่เขาจะก้มหัวให้ใครเป็นอันขาด
 

ชายผู้นั้นหันหน้ามายังโต๊ะของเขาอย่างเดิมแล้วชักสีหน้าเบื่อหน่ายกับสิ่งที่รับมาอยู่ในมือ


การ์ดงานศพคุณพิชนีหรือว่าที่เมียคนใหม่ของพ่อ  พิชนี คือ เมียคนใหม่ล่าสุดที่พ่อเอามาอยู่ในบ้าน
หลังจากที่ได้หย่าขาดกับแม่ของเขา หลังจากที่แม่และพ่อหย่ากันได้ไม่ถึงเดือน  แม่ของเขาก็ป่วยหนัก และ เสียชีวิตลงในขณะที่เขามีอายุเพียง15ปี 
แปดปีเต็มๆแล้วกับวันที่แม่ของเขาได้จากไป  แต่ในใจของชายหนุ่มผู้นี้ยังคงคิดเสมอว่าเหตุผลที่แม่จากไปเป็นเพราะผู้เป็นพ่อบังเกิดเกล้าของเขา
ก่อนทั้งสองจะหย่ากัน ก็เกิดมีปากเสียงในเรื่องเมียน้อยอย่างพิชนีเข้ามาให้เขาได้ยินอยู่เสมอๆ  ดังนั้นเขาจึงจงเกลียดจงชังแม่พิชนีเข้าไส้
 ตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่เคยมีสักครั้ง ที่เขาคิดจะยกมือไหว้แม่พิชนีเลยสักหน แค่บังเอิญเหลือบไปมองก็คิดขยะแขยงจะแย่อยู่แล้ว

  แต่ต่อไปนี้สิ จะไม่มีใครอยู่ให้รกหูรกตาอีกต่อไป ในเมื่อพิชนีตายแล้ว



“วันนี้ท่านจะไปร่วมงานไหมครับ ผมจะได้ยกเลิกนัดให้”



“ไม่ต้อง!”

ชายหนุ่มลักคิ้วทำน่าคิดได้ไม่ถึงนาทีก็รีบตอบปัดออกไป จริงๆแล้วคำตอบของเขาก็มีอยู่ในใจตั้งแต่ได้รับการ์ดเชิญแล้วแหละ
ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันจะไปเหยียบงานศพของพิชนีเป็นแน่


เมื่อพนักงานบริษัทได้รับคำตอบและเดินออกจากห้อง  ชายหนุ่มกับการวางสีหน้านิ่งๆในเมื่อครู่
ก็ผ่อนคลายตัวเองด้วยการเอนหลังพิงเก้าอี้ตัวนุ่มพรางทอดสายตายาวออกไปยังกระจกด้านนอกที่อีกไม่นานพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
ใบหน้าใสสะอาดที่ถูกทาไว้เพียงครีมกันแดดของผู้ชายแต่ก็ยังเผยผิวใสเปล่งปลั่งเหมือนดั่งนีออนเรืองแสง
คิ้วโค้งได้รูปสีดำสนิทควบคู่มากับแววตาสีน้ำตาลอ่อนที่แฝงไปด้วยความสดใสและความเศร้าไปพร้อมๆกัน 
จมูกที่โด่งได้รูปสวยงามตามแบบพ่อ และปากรูปกระจับสีแดงระเรื่อที่กำลังเผยออยู่ในตอนนี้เหมือนแม่ของเขาไม่มีผิด
ทุกสิ่งในใบหน้าของชายหนุ่มล้วนแต่ดึงเอาความมหัสจรรย์ของพ่อและแม่มาได้อย่างสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ


หลายคนมองว่าเขามีชีวิตที่เพียบพร้อม ไม่ว่าจะน่าตาา ฐานะ หรือการศึกษา
แต่ผู้คนเหล่านั้นหารู้ไม่ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่เคยได้ยิ้มอย่างมีความสุขสักครั้ง
หลังจากที่แม่ของเขาได้เสียชีวิตลง ...

I hate about you (ฉันเกลียดทุกอย่างที่เป็นคุณ)
I hate about you (ฉันเกลียดทุกอย่างที่เป็นคุณ)